Wave your flag

Na een destructief vriendenbezoek van 3 Nijmeegse rasberen is mijn dertig dagen durende isolatie begonnen. Ik ben verhuisd. Naar de Irish Pub. Daar kijk ik alle wedstrijden die het mondiale eindtoernooi te bieden heeft, en het mooie is dat alle nationaliteiten van elk land daar vertegenwoordigd zijn door het hoge percentage studenten. En dat levert leuke momenten op. Ik vertel jullie enkele fragmenten vanuit mijn nieuwe huiskamer.
De Engelsen leken op voorhand te gaan winnen, maar niet altijd wint de op papier sterkste partij. En als de Engelse keeper vervolgens een blunder maakt (waar de Engelse kranten woordgrappen mee maken) dan bestaat het Engelse vocabulaire van de supporters uit: Come on, Fuck, Ohhhh, én, nog intelligenter, een combinatie ervan. Ik betrapte me meerdere malen juichend voor de Amerikanen om deze ongelimiteerde woordenschat weder aan te mogen horen. Dan de wedstrijd van de Duitsers. Uit respect voor mijn Duitse vrienden onder mijn volgelingen ben ik naar de wedstrijd gegaan. Meer respect krijg je niet uit mij voor onze oosterburen, want ik begon deel te nemen aan de Australische koren. Als de Duitsers dan begonnen te zingen, ging ik er doorheen schreeuwen en hun DEUTSCH --- LAND te veranderen naar NIEDER ---- LAND. Haha. Hebbes. Na hun terechte overwinning tegen het zwakke Australië wilden ze mij achterna rennen met de Duitse vlag en mij ermee aanraken. Usain Bolt zou nog wat van mij kunnen leren…
Dan onze openingspartij. De volgende wedstrijd moet iedere speler verplicht met een paar kilo peper in zijn reet gaan spelen. Toch was het Bolognees café-tje Oranje gekleurd. De Oranje hoeden, shirts, sjaals, Nederlandse vlaggen en Delfsblauwe Tweety’s waren overal te bekennen. We hadden weliswaar een gelukje doordat de Denen ons op een zetel hielpen, maar de uitslag was toch terecht. Zoals een goede kleine vriend van me zei: De Denen hadden hun Tom-Tom vergeten. (Humor voor: ze waren de weg kwijt).
Na het ontwaken in mijn nieuw tehuis was het tijd voor de openingspartij van España. Nulletje of 4, toch? Dat dachten de 100 aanwezige Spanjaarden in mijn huis ook. Naarmate het einde naderde kon ik een grimasje niet onderdrukken en was ik vrolijk dat ze een pak slaag kregen. De Spanjaarden daarentegen kozen het hazenpad met plaatsvervangende schaamte. Mooi, mooi, mooi man.
Marco was aangekomen in de club en hij vond het maar al te leuk om mij te vergezellen naar de Irish Pub voor de wedstrijd Duitsland – Servië. Waag het niét te denken dat wij voor de Duitsers waren. We zaten wel in het hol van de leeuw (best ranzig trouwens); we waren omringd door 40 beschminkte, overdadig versierde chauvinistische Duitsers. Ook al waren er bladeren, we namen ze niet voor de mond en we juichten volop voor de Oostblokkers. Toen Klose een rode kaart kreeg, gingen we uit ons dak. Ook de Duitsers viel ons perfect normaal gedrag op en we kregen menigmaal de titel: arschloch. Ook belde ik een kleine man in Nederland op (Lik) en riep op maximaal volume: FANTASTISCH. Duitsers snappen dit, ik draaide wat hoofden mijn kant op, kreeg weer dezelfde benaming en ik maakte me er niet populairder op. Als je naar mijn gezicht keek, wist je dat het me niet kon schelen. Schade Deutschland ! Lovely.
Dan weer Nederland. Na ons gedrag tegen de Oosterburen moesten wij natuurlijk wel winnen. Gelukkig maar. Het was wederom niet flitsend, maar wel zakelijk. En nu heb ik minder Duitse vriendjes en vriendinnetjes. Ahhhhhhhhw. Cry me a river and drown yourself in it.
Brazilië – Ivoorkust. We kwamen in de 2e helft aan bij het Braziliaanse gezelschap in een andere Irish Pub. Ze wisten van toeters noch blazen. Nouuuuuuuuu, juist wel. Teringharrie. 90 minuten ragharde ongecensureerde samba. Wat een onvoorstelbaar feest. En dat voor een wedstrijd in de poulefase. Wat jammer dat deze optimistische vrienden na de kwartfinale geen feest meer kunnen bouwen… Door dit gefeest en gedeelde vreugde ben ik overigens ná de Nederlanders fan voor de Seleção. Ik ga in 2014 trouwens naar Brazilië (WK).
Stomme Duitsers halen het naar de volgende ronde. Het leek die avond alsof mijn geluk invers gerelateerd was aan het Duitse voetbalsucces.
Tot zover de groupsfase. De volgende en waarschijnlijk laatste blogentry zal na 11 juli zijn (nadat Nederland die beker heeft dus). Ik zou zeggen, leef Oranje, terwijl ik hier dagelijks de schaamte van de Italianen aanschouw met een glimlach van oor tot oor. Trots op Nederland. Niet zoals dat nijlpaard, maar gewoon stiekem van binnen, ben ik trots op ons landje.

Love