La prima settimana

Liefste 'sjattepumelkes'

haha, maar goed.
Wat is uitslapen tot een uur of 1 ’s middags toch heerlijk. Dus dat heb ik gedaan. Wat ontbeten lekker op zijn tijd en dan maar eens de stad verkennen. Eerst maar naar de unit. Dat is een groot kavel met miljoen gebouwen elke bestemd voor een andere faculteit. Mijn mannelijke richtingsgevoel volgend kwam ik in één keer goed aan en waggelde naar de receptie. Mijn inmiddels standaardopening: Ciao, sono studento erasmus… De conciërge met een splaakgeblek zei iets wat ik niet verstond, en een andere taal was voor hem chinees. (haha).
Vervolgens door de voor Italianen vrieskou naar mijn volgende punt gehuppeld: ESN (Erasmus Student Network). Oftewel toegang tot kansloze Erasmusfeesten, maar wel leuk. Ik checkte de tijd en ik wist hoe laat het was. Tijd om rond te zwerven door de stad. Iedereen kijkt me aan, niet omdat ik er niet-Italiaans uitzie (dat hoor ik graag) maar omdat ik gemiddeld 20cm langer ben dan de gemiddelde Itakker. Ik heb kennelijk een hoog aanzien (haha) Nee, mijn (gebrek aan) humor is nog niet verloren helaas. Ik liep niet à la toerist, nee macho en rechtop als een Italiaan en elke mooie vrouw lang aanstarend. Normaal dus. Bestemming bereikt zei mijn interne TOMTOM. Il Parco della Montagnola, mooi park, veel drugshandel in de nacht, vandaar de in het park rondrijdende ME busjes, genaamd "I Carabinieri". Het park was helaas weinig begaanbaar hier in Siberië, maar ik had mijn voetbal meegesmokkeld en toch maar een droog stuk beton opgezocht en mijn kunsten gaan vertonen. Tot mijn grote verbazing erkende ook omstanders mijn Carte-Noire talent, eerder dan mijn VVV-sjaal. Zelfs de oude Italiaanse mannen zijn bijzonder complimenteus. Ze liepen langs en ik stopte om ze niet omver te trappen, maar ze zeiden: Bravo bravo, continui! Dai dai dai! Ik uitleggen dat ik uit dat kikkerlandje kwam en hun eerste associatie was: Feyenoord en de Duitse taal. Het is dat ze er zo sympathiek uitzien, anders had ik 2 maal 6 plankjes moeten bestellen. Verder merkte deze baas tevens op dat ik op iemand leek. Zij liepen verder, in rondjes bleek. De tweede keer kreeg ik weer een legioen 'bravo’s' te horen. Een onvoorstelbaar 3e rondje op hun leeftijd ontbrak ook al niet en toen had zijn geheugen mijn uiterlijk geassocieerd met Maradonna. Het vleide me. Misschien als ik 2 koppen kleiner ben, niet meer sport, en aan de drugs en alcohol ga. Maar ik weet niet of zij dat nog meemaken. Aardig, die Italianen.

Tot mijn grote verbazing kwam ik verkouden terug. Allememachies! Eeuwig zonde, dus dan maar weer uitslapen (wat ik normaal nooooooooit doe) Ik werd al genezende wakker en mijn gezondheid werd weerspiegeld in de heldere hemel met een stralende zon aan de andere kant van mijn raam. Na wat verplicht papierwerk te hebben gehosseld ben ik met een glimlach van hier tot Tokio naar buiten gehuppeld, weer met mijn voetbal (Mijn god, wat een devotie). Na 2 minuten te hebben gelopen, ging ik kapot van de hitte. 8 graden! En dan heb ik een winterjas en een sjaal om. Haleeeee. Zoals Obelix in dat magisch sap is geboren, zo ben ik in de antivries geboren en met Tom Jones muziek tussen mijn oren ontdeed ik me van mijn skipak (zo voelde het althans). Mijn eenzaamheid beëindigend heb ik via via (Ja dat ben jij) contact gehosseld gehad met een niet Zweeds uitziende Zweedse. Meest aardig meisje dat ik ken. Behalve jullie die dit nu lezen dan, I know. Zij had nog een Erasmusstudente meegenomen, én, een Nederlandse ook nog. Kan ik tóch nóg Nederlands praten hier. Jeeeeeeeej. Onze eerste pizza naar binnen gevroten (wel op een beschaafde manier hoor) De dag hebben we beëindigd met een of ander Gothic feest in de Letterenfaculteit (haha, nee hoor, iedereen heeft hier gewoon lang zwart haar en piercings) Daar heb ik een 7tal minstens, zoals we gewend zijn, aangeschoten Fransozen leren kennen met wie ik nu BFF’s ben. Nadat ik ze heb uitgelegd dat er wél Nederlanders bestaan die zulk Frans kunnen spreken (Ja ik ben wel trots hoor, dat mag) ben ik (vr)olijk mijn bedje opgaan zoeken. Snurk.
Donderdag: papieren hosselen en inschrijven @ de unit. Onderweg kwam ik 2 (voor meiden) lange meiden tegen die er niet Italiaans uitzagen. Zodra ik de harde g te horen kreeg had ik het door. Schaamteloos schreeuwde ik midden op straat: Nederlanders?! Een positief antwoord. Ja, ook Erasmus. Even wat spreken en me waarschuwen voor de wachtrij bij het inschrijven. Je moest zelfs een nummertje trekken… IK HAAT NUMMERTJES TREKKEN. Survival of the fittest I always say. Maar ik heb mijn agressieve ik maar thuis gelaten. Natuurlijk had de luie ik geen kopie van het paspoort gemaakt dus we gingen op zoek naar een kopieertoko. Eenmaal gevonden, legde ik mijn paspoort erin en maakte een kopietje. Er kwam naar behoren een blaadje uitgerold, alleen zag ik er nu Pakistaans uit. Che strano! Ik dacht dat dat een fout was en herhaalde mijn actie, wederom Il Ricci pakistano. Terwijl de kassameneer iets aan het doen was, hebben we onze eerste attività clandestina gepleegd en zijn weggegaan zonder te betalen. Wohhhh stelletje bengels! Misschien mag dat gewoon. Dan maar naar dat aankomstgedoe om ons in te schrijven. Nummertje trekken… ai, zware klap voor mijn humeur. Maar goed. Na 15 minuten mochten de volgende 5. Ik was de 17e in de rij. En er mochten er nog maar 5 binnen. Houdoe en mooi niet bedankt. Er staan 7 miljoen mensen te wachten, en dan zijn ze maar een uurtje open. Lui, die Italianen. Ik voel me thuis. Die avond weer uit eten, maar dat was makkelijker gezegd dan uitgevoerd. Je denkt: heh?! Eten voor Richaaaaaaaar is toch normaalste en dus makkelijkste zaak van de wereld. Da is. Máár, mijn houseboss heeft (per ongeluk) de deur op slot gedaan via een slot die alleen via de buitenkant te bereiken is. Ik zat opgesloten in mijn hoge toren. Ik mijn mee-eters gebeld dat ik hopeloos zat opgesloten. Gelukkig kwam mijn reddende engel onder het raam staan, en ik liet mijn lange blonde lokken tot aan de grond zakken opdat zij naar boven kon klimmen en me redden. Nee, ik gooide de sleutels naar onder en liet haar naar boven stormen om me te bevrijden.
Oh ja, in mijn appartement gedoe zitten 2 katten. Had ik dat al verteld? Nee. Nou. Ik heb 2 katten. Eentje lijkt op Garfield, maar dan minder dik, en de ander is een verwend aandachttrekkend miauwend als een koe bevlekte kater die vaak mijn been aanziet als krabpaal. Leuk.
Nog iets, het weer hier in Italia is nog Nederlands, die heb ik per ongeluk meegenomen. Maar goed, het viel wel mee, je kent het wel, miezerregen, zo weinig regen dat je vroeger met gym nog verplicht buiten moest sporten, want we waren bikkels! Italianen denken daar anders over. Nog helemaal ingepakt in hun bontjas want het is maar 8 graden, lopen ze voor die paar druppels de hele dag met een paraplu rond. En dat terwijl bijna het hele Bolognese centrum is overdekt door kruisbooggewelven. En om het idiote beeld compleet te maken, dragen ze natuurlijk wel een zonnebril ;) Gucci. Maar gelukkig, vandaag, de dag van dit verhaal, straalt de zon. Dus maar gaan joggen, sportief he? Damn yeah. Ook nog een potje gebasketbald met oude mannen. Hmm. Maarja, ik denk dat die regen trouwens wel beter te zuipen is dan de kraanwater hier. Gadsiebah.
Nou lieve kijkbuiskindertjes, ik ga eten ofzo, ci parliamo,

baccio di Bologna