La vita dolce che si chiama il paradiso italiano

Liefjes
Zondagavond werd ik gecontacteerd door een Erasmusstudent die vrijdag is gearriveerd in Bologna. Hij voelde zich eenzaam, en ik had ergens op Facebook aangekondigd deze kwaal te verhelpen. We ontmoetten in centrumpje Bologna ‘ai due Tori’. Hij was een Belg met een Italiaanse naam. En zag eruit als Suarez. Maar dan niet scheef. Toffe gozert! Wij dus wat zuipen in de Irish Pub met live Italiaans voetbal. Daarna door de straten slenterend en aangesproken worden door Italiaanse alternatieve studentes die aan het flyeren waren voor een of ander lauw feest. Toch maar even heengegaan want het bier was goedkoop (en redelijk te zuipen). Incredibele! Om me helemaal thuis te voelen hier, heb ik de avond afgesloten met een broodje dönör. Ja, ik weet wat jullie denken, shut up. Inmiddels heb ik mijn 3e al verorberd.

De volgende dag had ik mijn oral test en tevens mijn eerste les Italiaans. Ik werd geschat op niveau B1-B2. Nice. We moesten onszelf voorstellen in het Italiaans en daarbij vermeldde ik meteen dat ik ALTIJD honger heb. Daarmee maakte ik direct vrienden. Vooral de Zuid-Amerikaanse delegatie beviel mijn introductie. Na de les kwam een niet Duits-uitziende, maar wel Duits-klinkende Duitse naar me toe. “Jij hebt altijd honger? Zullen we wat gaan eten?” Ja dit zei ze niet in het Nederlands, maar ik vertaal het maar meteen voor jullie. Attent, hmm ? Het valt me trouwens op dat bij Erasmus alle stereotypes wegvallen (ivm de niet Zweeds uitziende Zweedse en de niet Duits uitziende Duitsers) Erasmus killed the Stereotype! (Ja, een parodie op ‘Video killed the radiostar) Nog een Mofrikaan liep vervolgens met ons mee, en ik liep met 2 niet Duits uitziende Duitse brunettes door le strade di Bologna met wie ik heb afgesproken Venetiaanse maskers te maken. Waarvoor? VOOR FOKKING VENETIAANS CARNEVAL. Foto’s zullen volgen! Verder hebben we nog gratis koffie gedronken… En dat beetje Nederlandse wat in me zit, is meteen gierig genoeg om hier gretig gebruik van te maken. Mohhh. Ik heb het nog nooit zo goed kunnen vinden met onze oosterburen! Onderweg kwam ik nog een negroïde zwerver tegen (correct verwoord he :)) die mij een boks gaf terwijl hij “Hey brother” riep. Vroeg ie om een euro, EEN EURO?! Ik zei: Hier, 20 cent, mag je hebben. Zei ie: nee hoef ik niet.

De avond afgesloten met een of ander welkomsfeest voor Erasmi. Maar zoals in Nederland rijkelijk het bier vloeit, sta je hier als bazen aan je champie te sippen of aan een martini (shaken, not stirred).
Terwijl ik de afgelopen week al compleet was ingeburgerd bij de Franse delegatie, was ik vandaag aan de beurt bij het Duitse equivalent. Maar dat is zo mooi aan Bologna. Je hebt hier elke avond in een of andere toko wel voor 5-6 euro een pint en toegang tot buffet. De meesten van jullie hebben wel een idee hoe geniaal ik dat vind. De meeste studenten eten beschaafd een bordje of 2, maximaal 3, maar niemand die mijn 8e portie tegenhoudt. (Het zijn wel kleinere borden, rustig maar). Mijn enige vrees is dat ik door al die Duitsers nog beter Duits ga leren, en daarvoor zijn we niet hierheen gekomen, neenee! Wel hilarisch Italiaans met een Duits accent, ik ben hem nu autodidact aan het studeren (zie je, toch nog een beetje studie!). En dan wéér een welkomsfeest voor Erasmi. Ik ben nu al 54 keer verwelkomd, maar ja, zolang de gratis sangría blijft vloeien, hoor je mij niet klagen. Ja gratis ja, elke dinsdag. Volgens mij krijg ik nu ineens 20 nieuwe gasten over de vloer ;). Als dat zo doorgaat, vraag ik aan het einde van mijn verblijf een leverdonor aan!

Dan was er weer een festa grande! In de bar die heet: Kinki. Best apart. Maar goed, de muziek is voldoende, de DJ is ondermaats en de drank veel te duur. Een tevens ondermaats smakend pintje kost 6 euro. Aan het einde van de avond was mijn keel net zo droog als mijn humor.
Mijn hospita merkte op dat ik momenteel meer bezig was met voetbal dan met studeren. Dat klopt. Zo ook vrijdagavond, in mijn Franse Erasmusdelegatie ben ik direct opgeroepen in het voetbalteam om te schitteren. Futsal. 5-5 dus. Eindstand 9-9 (Franssprekenden – Niet-Franssprekenden) 2 Doelpunten, en 3 keer paal. Coach, je kunt trots op me zijn als een Witteman.

De dag is aangekomen. Op naar Venetië. Het is minstens twee maanden geleden dat ik om half 7 ben opgestaan. Maarja, het doel heiligt de middelen. Vervolgens de twee uur durende treinreis naast een met open mond kauwgumkauwende brede macho-Italiaan met een zonnebril met tegenover hem zijn dushi, tevens met een zonnebril en 1200 euro aan make-up en ongekend veel rouge dat de Parijse moulin er niets bij is. Ik negeer dit schouwspel terwijl ik naar het pittoreske Italiaanse landschap staar (i.e. De Po-vlakte die net zo vlak is als Nederland) en als een zonnepaneel tracht de licht ontluikende zonnestralen probeer om te zetten in energie. Want ook al is om half 7 opstaan ditmaal heilig, het is echt niks voor mij! Eenmaal aangekomen in Italiaans Brugge werd ik wakker door de felle zon en de Venetiaanse bouwkunst. Het stikte van de menschen. In een langzame stoet liepen we 2 uur duwend en trekkend over de verwaterde snelwegen richting de fameuze Piazza San Marco. Eindelijk daar, sprakeloos.

Ik heb uiteindelijk toch de woorden kunnen vinden. Adembenemend, want ook hier stikte het van de mensen. De pracht van de Italiaanse architectuur,, de stralende zon, de op de achtergrond onwijs rustgevende lounge-achtige klassieke muziek en de 8,50 euro kostende cappuccino deden allen tezamen mij naar hogere sferen brengen. Wauw. Het voelde als paradijs. Na het pure genieten gingen het gezelschap van 4 jongens (De Franssprekende Hongaarse Limburger, de op Suarez lijkende Italiaanse Belg, een Finse Frodo en een Braziliaan) met Venetiaanse glittermaskers verder door deze sprookjeswereld. Ik word er weer sprakeloos van. Dus houd ik maar op. Che giornata!

De eerste 2 weken gaat mijn Italiaans met grote stappen vooruit en ik heb nu al de status: L’Olandese grande! (Niet vanwege mijn lengte, maar dat betekent hier zoiets als: wat een baas.). Alleen maar pasta, prosciutto, pizza en aperativi eten komen de strot nog niet uit. Maar op nostalgische wandelingen door het centrum op de met hondenpoep besmeurde trottoirs (Honden hebben hier klaarblijkelijk de status van een halfgod ofzo, en ze hebben minstens net zoveel stijl als Humberto Tan) verlang ik zo nu en dan toch naar een kroket. Bij deze: de eerste week als ik weer in Holland bivakkeer, eis ik friet en 4 kroketten, de dag erna, chinees en de dag erna spareribs. Ja… ik geniet hier. Met volle teugen.
Kusjes