Il primo mese

Klote,
Door het oneindige laat uitgaan, het chronisch slaaptekort en de hoeveelheden alcohol hebben een 2e verkoudheid doen veroorzaken in 2 weken tijd. En zo een erge dat ik mijn eerste schooldag moet missen. Ik heb het geprobeerd, ik ben zelfs naar mijn eerste college geweest, volledig in Spaans. Heldhaftig. Maar daarna nam mijn loopneus ernstigere vormen aan. Mijn neus liep nog harder dan Usain Bolt terwijl een daarnaast optredend waterend oog voor menigeen overstroming op mijn rechterwang deed veroorzaken. Wanneer wordt dat kloteweer hier eens stereotypisch Italiaans. Mierda!

Gelukkig kwamen 2 lieve Erasmi naar mijn prinsessenkamertje om in mij in mijn eenzaamheid bij te staan. En hoe? Door mijn door jullie verkregen pannenkoekenmix om te doen toveren in… Pannenkoeken. Dan maar meteen een Italiaanse variant erop: met prosciutto en Parmazaanse kaas. Kaaaaaaaaaaaaaaaaaas. De kaas hier in Italië is goddelijk. Dus… die nostalgische pannenkoeken moeten helende krachten hebben, want de dag erna was ik fris en fruitig op de natgeregende straten het lot aan het tarten en vooral niet weer ziek worden.

MOSTERD

Om het lot tot het uiterste te tarten, heb ik mijn Duitse delegatie de zaterdagavond weer opgezocht en zijn we de universele drankspelletjes gaan doen zoals: “Kingszen” en “I never did…”. Miraculeuzerwijze (bestaat dit woord? Ik vind hem wel mooi, Marco ook) ontwaakte (ik zou ontwiek, ontwook of ontwok veel mooier vinden, wat zeggen jullie?) ik zonder kater en bereidde me voor voor de voetbalwedstrijd. Welke? Oh ja, Bologna tegen Juventus. Het uiteindelijke resultaat was 1-2. Juve had 2 kansen slechts, en die gingen er beide in, omdat, let’s face it, Juve is meesterlijk. Daarentegen had Bologna de betere kansen en had het meeste recht op de winst, maar ze werkten de talloze gecreëerde kansen niet voldoende af. Zonde. Voor een meer gedetailleerde samenvatting, mail maar. Verder merkte ik in dit zonovergoten uit de kluiten gewassen amfitheater op dat het voetbal hier veel meer en emotioneler leeft dan zelfs bij de harde kern van ADO Den Haag. (Kut ADO). De thuis- en de uitsupporters zitten hier langs elkaar afgeschermd door een soort kunststoffen plaat en een drietal stewards. Bij elke goal of overtreding, ontluiken de talloze middelvingers en andere onchristelijke gebaren. Vreselijk, want er zitten ook kleine kinderen bij. Maarja, ook zij doen dit uitvoerig. Over die Italiaanse kindjes gesproken, ze spreken ALLEMAAL zoals die kleine jongen uit “La Vita E Bella” (OWEE ALS JE DIE NIET HEBT GEZIEN). Ahhhhhhhhw. Wat schattig. Weet ik, hou nu maar op met dat zoete gedoe, de Italianen zijn al zoet genoeg met hun ontbijt. Echt, het is normaal voor mensen met geld om elke ochtend een toko op te zoeken waar ze een cappuccino drinken met daarbij iets zoets. Echt heul heul erg zoet. Maar verdomd lekker. Denk maar aan een koekgebakje met chocolademousse, crème, kersenlikeur en een kers bovenop. Dat is dan normaal. Waarom eten wij Nederlanders nog gewoon brood?
Maar goed, de nieuwe week brak aan. Ditmaal was ik zo fit als een hoentje dus ik kon gelukkig wél naar mijn lessen toe! Even een update: Ik probeer alleen nu nog maar Spaans en Frans te doen en heb Hongaars laten vallen. Ja dat lees je goed: “probeer”. Waarom? Chaos alom hier. Maar, ik die geen stress ken, lach er maar om en zie het als excuus om uit te slapen. Wat ze helemaal niet erg vinden, want aanwezigheidsplicht? Kun je dat eten? Was het maar zo. Ik ga om van de honger. Overdag dan. Als ik studeer. Hier hebben ze een bepaald concept dat ik zal vertalen als: 2,5 uur je concentreren je concentratie vast te houden ZONDER pauze. Met mijn fameuze honger is dat moeilijk. Dus na 12 minuten rammelt mijn maag al en let ik niet meer op. Voor diegene die ineens curieus (Klote Windows-Word omschrijft dit woord foutief als: Belgisch-Nederlands, ik ben zwaar beledigd) zijn naar mijn motivatie om Hongaars te laten vallen; 4 talen tegelijk, mag, misschien, potentieel, zou je kunnen zeggen, maar hoeft niet zo te zijn (<3 inside jokes) te veel hooi op mijn vork zijn. Zelfs voor mijn honger. Maar ik ben gelukkig nog jong (vooral hier met Erasmus) dus dat komt nog wel.
Na mijn eerste maand helaas alweer zijn dit de meest voorkomende dingen in het leven van Erasmus: feesten, drinken, pizza, pasta, voetbal en vrouwen. Je zou het paradijs kunnen noemen. Onderweg naar het zoveelste feest kom ik een grote groep politieagenten tegen die bij een winkel staan te waken. Maar hier is het heel gewoon dat Italiaanse studenten met een sigaret en een fles bier vers gekocht bij de Pakistaan op het stoeprandje gaan zitten en het schouwspel gaan aanschouwen. Ja… kennelijk is openbare dronkenschap hier een deugd.
Het hoogtepunt van mijn zaterdag was dat ik appels heb gekocht. Ik ben hier gezonder bezig dan in Nederland! Ik eet fruit en groente, en 5 uur voetbal en 4 uur durende wandelingen zijn dagelijkse kost. Zo ook, deze zondag, waarop we een beroemde kerk hier hebben bezocht die Godverdomme prachtig is. Er heerste een hele mystieke sfeer, wegens de mist. Deze kerk bevindt zich op het hoogste punt in deze omgeving en zou potentieel met zonnig weer een prachtig uitzicht kunnen hebben. Terwijl ik pseudo-pelgrimachtig door de kerk slenterde met in het geniep mijn telefoon die de pracht en praal aan het filmen was, kreeg ik de gelegenheid een kaarsje op te steken voor de mensen aan wie ik moet denken, jullie. Maar dat kostte 50 cent. Dus dan maar zo: Ik denk aan jullie.