A godere la primavera

Tja, het is nog steeds wennen aan dat vrouwmus bij wie ik huis woon. Ze is vrij hypocriet. Voorbeeld: als er afwas ligt, wast ze alleen de door haar gebruikte spullen af en laat de mijne voor mij staan. Vind ik prima, vrij normaal. Wanneer ik dat doe, begint ze te zeiken (niet tegen mij, maar tegen een of andere new-age-fransiscaner monnik) dat dit een rare Nederlandse gewoonte is. Dan denk ik, ga eens douchen! Maar goed. Gewoon normaal en volwassen reageren en het voorbij laten gaan. Een kind kan de was doen. Nou… zíj (46) niet.
Ondertussen ben ik elk mens hier met een zwak voor zoetigheid (de dames dus) hard aan het maken voor de welbekende Limburgse Vlaai. Dus waarschijnlijk krijgen we het 2e semester van 2010 veel bezoek in het beloofde land :).

De alom vertegenwoordigde minderheidsgroep is hier de Pakistaanse. Ze bezitten 3 miljoen kleine en duurdere supermarktjes, tabaktoko’s (Word vindt dit een goed woord!!) en zo ook kappers. Ik ging naar de kapper. Werd maar eens tijd om mijn wilde Italiaanse manen te doen laten korten. Ik beheers nog niet zo goed het Italiaanse kappersjargon, maar gelukkig valt alles ook te beschrijven met kort en lang. Gedurende de zitting voelde ik de onzekerheid opborrelen over zijn (!!) bekwaamheid. Ja, het was een man, maar elke kapper hier is mannelijk. Én hetero. Dan word je dus bang. Een ander argument voor mijn eenmalige onzekerheid was dat mijn Italiaanse taalvaardigheid in een verder stadium was dan de zijne. Maar goed. Het mooie van haar is: het groeit. En ik heb een pet. Na de knipbeurt, kwam de föhnbeurt. De föhn is hier, wat de koe is in India. Een Italiaan met natte haren op straat als het droog is? No way. De föhnsessie duurde zowaar minstens net zo lang als de knipbeurt. Of ik er tevreden over ben? Het is aan de korte kant, maar ik doe me wel denken aan foto’s van mijn vader vroeger en aan een maffia-figurant in The Godfather. Achja. Het groeit.

Volgend uitstapje: Firenze. Florence dus. Na een half weekje regen en sneeuw (!!!) zijn we onderweg. Met verrassend genoeg de stralende zon en het kwik rond de 0, geniet ik van het typische Toscaanse landschap aan de andere kant van het raam terwijl ik luister naar “Bloasmuziek” van ozze Gé. Tijdens de heenreis hebben we onze Duitse metgezellen een snelcursus Nederlands en Limburgs gegeven! Met trots.
Aangekomen in de stad met de nog steeds aanwezige stralende zon kwam de pracht van de aan historie rijke stad direct op ons af. Geweldig. Werkelijk een hele mooie stad. Ik ben er al een keer geweest, in 2004, maar door een gebrek aan fotocamera en een niet volledig ontwikkelde brein heb IK niet alles onthouden. Schitterend. Must-see voor alle bezoekers among you. Terwijl het kwik richting de 10 rees, vervolgden we onze toeristische route langs alle bezienswaardigheden die deze stad ons te bieden had. Na een paar uur gewandeld te hebben zonder dranktoevoer kreeg ik last van fata morgana’s, hallucinatie’s en bijna-doodservaringen. Ik kreeg dus honger. Met de groep zijn we de straten afgegaan op zoek naar een supermarkt. Maar in Bologna zijn we gewend ze op elke hoek te zien, maar we waren niet in Bologna… Nee, in Firenze. Dus: PANIEK. Zouden we het wel overleven? Op sterven na dood hebben we gelukkig iets gevonden, en huup stuup dn berg op, gingen we boven op dezelfde berg deze aankoopjes naar binnen proppen. Maar vanaf die berg, had je een adembenemend uitzicht over heel Firenze en de daarom gelegen Toscaanse heuvels. Pure liefde. Na alle uren UV-straling begint mijn huidje zowaar al de symptomen te krijgen van een gebruinde huid. Hiep hoi!

10 maart 2010: siberische temperaturen en 15 cm sneeuw. En Bologna meteen op haar kop. Want het is zo in Italia: zodra het Italiaanse oog neerslag bespiedt, komen ze onder geen beding hun warme huisje uit. Zo een paar voorbeelden: ze blijven thuis voor colleges (enigszins begrijpelijk), maar ook voor gratis sangria. (Ik heb contact gehad vandaag met het thuisfront en deze specifieke dag is het warmer in Nederland dan hier. Koester dit moment.) De café-tjes met warme chocomel doen het wel goed met dit weer. Ik zeg dit omdat, de warme chocomelliefhebbers onder jullie (dat zijn er genoeg) hier zullen smelten voor de heerlijkheid der warme chocomel. Die is hier magisch. En je hebt meer dan 30 soorten. Maar goed, een ander tekenend voorbeeld van de verwarde Italiaan: ik liep naar mijn 1e les van een vierdelige kookcursus en ik kwam een vrouw mooibloed tegen (daar hebben ze hier geen tekort aan, geloof me…) en mijn ogen liepen langs haar mooi lange slanke benen in visnetten totdat mijn ogen verblind werden. Door skilaarzen. De Italiaanse schoonheid is totaal de weg kwijt met dit weer. Máár, wél weer de zonnebril op! Prada. Props.
Door de winterse omstandigheden, is het vooral veel zelfstudie in mijn prinsessenkamer.
Enkele hoogtepunten gedurende de winterslaap: staking van openbaar vervoer en daarmede het uitvallen van colleges. Poker. Gewonnen. Tijd voor een uitstapje!

Uitstapje 3: (Jahaaa, dit wordt een wekelijkse activiteit) Ditmaal als eindbestemming: Verona. Een relatief kleine stad met een rijke historie en een flinke portie schone natuur. Een heldere rivier, gelegen in een groene heuvelachtige omgeving. Vanuit deze heuvels een werkelijk rustgevend, sprookjesachtig uitzicht over Verona. De stad wekt een hele rustige en vooral schone indruk, en met de zon en de temperaturen eindelijk des lentes, was het een prachtige dag. Dé bezienswaardigheid van Verona: het balkon van Romeo en zijn chick Julia. Daarbij staat ook een bronzen beeld. Dit beeld brengt je geluk, onder één voorwaarde: je moet haar onthulde rechterborst ferm vasthouden. En dat is ditmaal legaal in het openbaar. Dus doen, en visueel vastleggen (zoals de kuddes Japanners). Zo’n kans krijg je niet vaak!
Inmiddels ben ik al vrij trots op mijn Italiaans. Zo ook mijn docent. Dus dan vind ik het rechtvaardig om het te vermelden. Het is al verder dan alleen me kunnen redden. Ik beheers momenteel ook de kunst om subtiel te zijn (op mijn manier), nuances aan te geven, en (woord)grappen te maken op hetzelfde hoge niveau als in het Nederlands. Ook heb ik de kunst van het sarcasme in het Italiaans gemeesterd.

Dan is het nu maar eens tijd om te gaan blokken, deze week 3 examens (Italiaans). Als je me op z’n Italiaans succes wil wensen, zeg dan: “in bocca al lupo”.

Crepi, grazie.