Intermezzo

Probeer in Italië geen buitenlands restaurant, terwijl je écht zeker weet dat het kwalitatief staat aangeschreven. Ik heb tot op heden een Chinees restaurant gewaagd, maar het was weinig, en het smaakte vrij neutraal. (Moeilijk goed te vinden als je de Wok in Baarlo gewend bent…) De 2e keer dat ik lef toonde, was toen ik naar een Mexicaans restaurant ging. Want, Mexicaans, dat is lekker. (Ik verlang nu naar de Popocatapetl, of hoe je dat ook schrijft). Maar in Italië… second thoughts!. Het voorafje was verrukkelijk! (Tortilla chips met salsa). Maar iedereen die in staat is naar de supermarkt te gaan, kan dit voorbereiden. Dus niet onder de indruk. Daarna bestellen. Ik trachtte de “Chile con carne”, want dat was de specialiteit van het huis. Bah. De saus deed me denken aan de saus die mij voedselvergiftigde in Porto. De overige mensen van mijn groep klaagde ook al over een tekort aan smaak en hoeveelheid. Maar goed dat er altijd nog Italiaans is!
Door deze traumatiserende gebeurtenis, ben ik noodgedwongen zelf gaan koken. En ook voor mijn Duitse danspartner. (Jullie lezen nu: dans. Ja. Ik weet zeker dat jullie dit heeeeeel vermakend vinden) Danspartner ja. Zuid-Amerikaanse dans. Salsa en die troep. (Ik weet zeker dat zus en zus nu schateren van het lachen). Maar goed, zij had tot laat college, dus ik bood aan om te koken. Ik dus als een chefkok 28 dingen tegelijk aan het doen, en leg een piadina klaar (om het makkelijk te houden: een Italiaanse pannenkoek), om die vervolgens te versieren met een nieuw gerecht door mij (spannend, spannend!). Ga ik even 2 minuten naar de badkamer, kom ik terug. Wat zie ik? Een van de 2 borden bevatte geen piadina meer. En onder dat bord, langs de tafel op de grond, zat een kat ZONDER SCHULDGEVOEL naar me te miauwen met als bewijs alle resterende kruimels om hem heen. Ik ben normaal tégen dierlijk en huiselijk geweld. Maar deze kat moet dood. Ik ben vanaf heden ook niet meer aardig tegen dit duivels beest. Niemand raakt mijn eten aan… En al zeker geen levend wezen die laag in de wereldhiërarchie staat. Dus bij deze: vanaf nu haat ik katten. En het liefste geef ik ze een ferme trap onder hun graag geaaide buikje.
En ik wil jullie meteen oproepen tot een collectieve strijd tegen deze monsters als jullie eenmaal hier zijn. Dat kunnen 2 vriendinnen beamen! Deze mede-Erasmi met zeer ambitieuze Erasmus-ideeën zaten den ochtend opgesloten in mijn prinsessenkamertje terwijl we belaagd werden door een invasie van katten. Om de zoveel tijd stonden de 2 levensvormen aan de deur te krabben en op deze manier te trachten het slot te breken. Lukte ze niet, maar, ik werd er wakker door. En dan maak je bij mij geen goede beurt. (Nee, Hann en Marleen, jullie hebben me niet wakker gefluisterd hoor, dat waren de katten). Dus… voor de bezoekers onder jullie, kom zwaarbewapend hier na toe en twijfel niet over een cursus zelfverdediging.
Dan nu terug naar de normale gang van zaken. Zoals jullie waarschijnlijk hebben gemerkt: het is zaterdag geweest. En dat betekent. UITSTAPJE. Ditmaal: Ferrara. Dat is een klein dorpje in de buurt van Bologna met wat we dachten een rijke historie en de daaraan gekoppelde bezienswaardigheden. Overschat. Er waren her en der wel een chique kasteeltje met een groengekleurde gracht en een mooie grote overdadige dom in het centrum. Verder werd dit oude stadje verrijkt met lelijke achterbuurtwijken die sterk relateren aan Nijmegen-Dukenburg of Venlo-Zuid. Niet echt de moeite waard dus. Nog een lichtpuntje die dag (wat moeilijk was te vinden door de afwezigheid van de zon), was een kleine markt met chocoladeproeverijtjes. De rest vul je zelf maar in.
Ok, ik vul het wel in voor je, gratis proeven, samen met Nederlandse gierigheid betekent veel gratis chocolade.
Op de terugweg was de treinreis wederom slopend en mijn lichaam smeekte om voedsel. Dus we zouden naar een Japans sushirestaurant gaan waar zo’n lopende band is met kleine bordjes die je er naar gelang af kunt halen. Maar het was vrij duur, en besides, als ik daar zou zitten, zou de rest van het restaurant van de honger omkomen. Maar gelukkig maar, WANT, we gingen naar een Italiaans restaurant iets verderop. En die vergeet ik nooit meer. Het begon regenachtig (want na regen komt zonneschijn), doordat het personeel kortaf en onbeleefd reageerde op onze gierige “Nee, we hoeven geen brood dat extra kost en alleen water”. Toen kregen we de pizza. En niet ter grootte van een Nederlandse pizza bij een B-restaurant. Nee, ter grootte van mijn maag :). En daar zit je dan, met nog 1 jongen en 5 meiden. Allen met zo’n grote pizza. De hoop en het verlangen zijn groot dat ze het niet opkunnen en dat ze met grote puppyogen je aanstaren of je AUB zou kunnen helpen. Daar heb ik geen cursus hoffelijkheid voor nodig dus ik bood mijn honger graag aan. Dat, én 2 tiramisù verder (hier krijg je ze ter grootte van een XL-verpakking van de Albert Heijn) was mijn honger eindelijk gestild. Ik vroeg om de rekening, maar om dat tegen te gaan, bracht de kelner ons een gratis fles Limoncello (Citroenlikeur). Oh God dachten we, want we waren allemaal moe van de reis en brak van de 4 dagen ervoor. Dan maar een glaasje uit beleefdheid. Wij wilden hem spreekwoordelijk peren, maar toen kregen we gratis gebak. En daarna nog een fles Limoncello. Verder ging het personeel dat meedronk met elke tafel dat een gratis fles kreeg en dus aangeschoten werd, op de bar dansen. Dit moest een zeldzame gebeurtenis, want de allochtoonse afwassers en hulpkoks in de keuken kwamen met hun fototoestelletjes naar de bar gesneld om dit visueel vast te leggen. Wat een ongelooflijke show, wat een joie de vivre. En dat in een restaurant. Wat heeft Nederland nog te bieden? Behalve jullie.

Ik heb het perfecte ritme te pakken: riant uitslapen (de meeste onder jullie weten dat dat een van mijn grootste hobby’s is), vervolgens je potentieel aanwezige kater uitwaaien in het park terwijl je een potje voetbalt in de warme zon van de huidige lente, óf, terwijl je in het park met vrienden op een kleedje gaat zitten en gaat studeren. (JA IK STUDEER) Ik ben bezig met Spaanse taalverwerving. Vervolgens eet je wat, en daarna ga je weer met het nodige vocht achter je kiezen de stad in. En dan begint de routine weer.
Erasmus: met het geld van de overheid naar huisfeesten gaan waar voldoende alcohol is en vervolgens niet-nuchter op schuine daken klimmen zonder beveiliging en romantisch genieten van de volle maan. Die Erasmus moest vroeger echt een toffe gozer zijn geweest.
Dan een vreemde gebeurtenis: Ik zat om half 4 ’s middags een bord pasta te eten (voor het restaurant een rare tijdstip, want ze zijn geen mensen gewend die altijd honger hebben) en we (kom ik later op terug) zagen een dronken draak van een bedelaar (wat is de vrouwelijke versie van een bedelaar? Beedstelaar? Bedelare? Bedelares?) aankomen. Een vrouw dus. Ze viel iedereen lastig, en toen kwam ze naar onze tafel. Het Italiaanse meisje met wie ik aan tafel zat zei dat ze weg moest gaan. Uit asociaalheid sloeg de bedelares de tafel omver, en in dezelfde actie, als een voltrainde dief, stal ze haar telefoon. Nóg erger. Mijn overgebleven ETEN viel op de grond. Ik werd woest. Als een gentleman moest ik ook het vrouwtje beschermen dus we liepen dat mormel achterna, en pakten haar tas af waarin de gestolen telefoon zat. Vervolgens vloekte het Italiaanse meisje waardoor de dronken doos zich naar haar toe wendde. Ik ging in het midden staan om haar te beschermen. Toen had ze zowaaaaaaaar het lef om met haar ranzig gezicht dat 12 tanden mist op mij te spugen, waarna ze wegliep. Dat allemaal (maar vooral het verspillen van mijn eten) heeft mij doen besluiten de heilige code te verbreken geen vrouwen te slaan. Kutwijf.
Oh ja, dat meisje met wie ik aan het eten was, werkt bij de lokale in het centrum gelegen ijskraam. Ze herkende me tijdens het uitgaan omdat ik zoveel ijs eet, en inmiddels krijg ik gratis ijs…