Tra mito e realtà

Oh ja, ik was nog in een dorp in het heuvellandschap genaamd: Dozza. 300 meter lang en basta! Wel mooi. Weer een uitstapje, want het is een zaterdag geweest, ditmaal Ravenna. De dag begon mooi en zonnig, maar werd na 2 minuten in Ravenna al afgewisseld door regen. Zonde. Mooie, kleine bescheiden stad, met een mooie dom. Nog een voordeel, dichtbij de zee. Dus daar gingen we heen! Met storm op komst, maar dat is juist puur natuur, ik zat helemaal in mijn element. En ik had toch een capuchon, dus wat maakt het ook uit.

Trouwens, die 2 tentamens (ik schreef eerst 3, maar dat was een typfout), heb ik zowel mét vlag, áls met wimpel gehaald! Geen wonder, want ik heb totaal niets nieuws geleerd bij deze cursus Italiaans voor buitenlanders. Het was gratis, dus de docenten zouden niet gigantisch gemotiveerd zijn geweest. Maar ook kan ik zeggen: props voor de Italiaanse cursus op de Radboud, you go mevrouw Kruip!

Een belofte tussendoor: aan het einde van mijn journey publiceer ik een nieuwe stereotypelijst over Italianen.
Ook nog even, alsof het normaal is, naar een wedstrijd tegen AS Roma gegaan. Weer een snelcursus Bolognese ultra-liederen geleerd. Helaas levert dit geen ECTS (studiepunten) op. Waarom niet?

De huisbaas is 5 dagen weg, dus daar maak ik graag misbruik van. Avondje poker! Ook dit internationaal mannelijke gezelschap heeft het niet zo op katten. Weer een ding geleerd van mijn Bosnische kameraad: katten houden niet van vuur. Tevens jammer dat we geen ECTS krijgen voor een cursus pyrotechnische zelfverdediging.

Verder ga ik nu een toekomstig idee aan jullie voorleggen. Enkele van jullie hebben dit al gehoord, maar niets houdt mij tegen om mijn ideeën 300 keer uit te leggen. Ik sprak enige tijd geleden alweer met een restaurantbaas. (Vraag me niet meer waarom). Waarschijnlijk omdat ik buitenlands ben en dat vindt elke Italiaan leuk. “Waar ben je vandaan?”, “-Nederland”, “Amsterdam?! :D”, “-Zucht, nee, Nijmegen/Venlo”, “Ken ik niet”, “-Schaam je”. In ieder geval. (“Today we will take our revenge”), begon hij te spreken over hét maken in de gastronomie en dat de sleutel naar succes in Italië ligt in buitenlands eten. Vooral in Bologna, aangezien het dé hoofdstad is van de gastronomie. Buitenlands voer is nog heel schaars en daarom zijn mensen nog bang het te proberen, maar het komt. En wat is nou typisch Nederlands wat gegarandeerd een succes is? Juist, een frietkraam. Als we (ik en de enthousiasten onder jullie) hier over enkele jaren nou een frietkraam beginnen en veel geld verdienen, en dan bouwen we het later om tot een gerenommeerd restaurant getiteld: “L’Olandese Volante” (De Vliegende Hollander). Wat zeggen jullie?

Back to reality: je gaat met een flinke groep uit in de stad. Aangekomen in de club, of liever gezegd, bij de entree, geldt het volgende protocol. Dames gratis naar binnen, heren mogen 12 euro betalen. Say what?!. De moderne hippe eigenaren van de club willen veel volk, en dames mogen gratis naar binnen. Kuddes vriendinnen strompelen half aangeschoten naar binnen, en deze dames lokken natuurlijk de jagende mannen. Maar eer deze heren in de buurt van deze dametjes mogen komen, moeten ze betalen. Zo krijgt de club veel extra geld, én een volle tent. Maar is dit niet een verstopte vorm van het oudste beroep ter wereld: prostitutie?

Vlolijk Pasen (voor diegene die geen Chinees spreken: Vrolijk Pasen) Ik heb het beste Paas-weekend ooit gehad: 3 dagen aan de Mediteraanse kust in het pittoreske “Cinque Terre”. Google maar. Adembenemend. Naar mijn mening, een van de mooiste gebieden van Europa. Het behoort ook niet voor niets tot het Werelderfgoed. “Cinque Terre: tra mito e realtà. Serieus, ga erheen. Foto’s op verzoek.

Daar zijn ze dan, familie Janssen. Veel te vroeg op het vliegveld waar ze me niet meer herkenden. Na een 4daags verblijf, weet heel Noord-Italië van ons bestaan af: mijn trotse Hongaarse moeder: die na de eerste 3 noten van een Roemeens straatbandje in centrum Firenze al wist dat het om de Hongaarse Rhapsody ging. Prachtig uitgevoerd overigens. Daarnaast mijn 2 gezusters. 40+lentes jong (astebleef) en knotsgek. Maar zo moet je ook leven. Daarnaast fungeerden ze als toelatingsjury binnen de familie. Elke vriendin die ik hier tegenkwam, werd door de Zwei Geschwesters van top tot teen bekeken waarna een kritisch oordeel volgde: “Leuk snoetje” en “Goodgekeurd”. En dit puur op basis van hun uiterlijk. Dus niet alleen mannen doen het! Maar goed dat mijn zusjes smaak hebben, want ik was het wel met ze eens. De oudste (of beter gezegd; de minst jonge) zus van deze keuringsdienst liet ons om de zoveel tijd collectief denken aan “Peter’s kuntje”. En tenslotte mijn aan het Limburgs vastklampende vader; komt de ober aan en vraagt of we al klaar zijn met kiezen terwijl hij mijn vader aankijkt. Mijn vader antwoordt: “Doot mich maar get te kleppen jong!”. De dag erna, tijdens onze reis in Florence liepen we op een markt terwijl het zonnig en 21 graden was (lekker puh). Er stond een handelsman met een kraampje vol hoeden en trachtte de aandacht van mijn paps te trekken. Tevergeefs. Er luidde: “Ut regent naet jong, dus ik heb auk genne hood nudig.” Een laatste mooie leuze waarvoor de context niet nodig is: “Ik hub nog noeits zoe romantisch gepoep!”. Leuk, familie. Nu weten jullie waar ik het allemaal vandaan heb.