Sicilia

Dan was het EINDELIJK zover: SICILIË!!!!!!! ’s Ochtends om 5 uur op het vliegveld… joehoe, de euforie straalde van mijn gezicht af. Vliegtuigje in, vliegtuigje uit. Aangekomen in Trapani, een uiterst westelijk puntje op Sicilië. De bus pakken van het vliegveld naar het centrum. Het vrouwelijk gedeelte van ons gezelschap meende dat we in het centrum waren aangekomen dus we volgden hun intuïtie en stapten uit. Na 3 uur aan de rand (waar we dachten een ruïne van een oud kasteel te zien, wat eerder bleek een restant van een afgebrand iets en wat waarschijnlijk fungeert als een afdankplaats van de lokale maffia) van Trapani rond te hebben gelopen, zijn we vermoeid en bezweet aangekomen in het centrum. Het centrum was in sterk contrast met de maffia-afdankplaats. Heel verzorgd, veel groen, en natuurlijk de palmboomvrienden. Architectuur werkelijk prachtig. Paradijs. Dan naar de villa met 11 personen, maar éérst, boodschappen!!! Voor 11 personen. Wij dus met 22 boodschappentassen de bus in. ( Serieus, iedereen die meent te kunnen rijden, probeer Sicilië eens ) Ons geluk ook nog: de buschauffeur was een vrouw! En je weet: vrouw achter het stuur: bloed aan de muur. Na een slingerende remmende busreis van 2 uur… kwamen we aan bij onze halte. Daarna nog 1 uur lopen naar onze villa. Direct aan de zee, met een ongelooflijk vervuild strand en een camping vol met honden (en geen lieve). Sicilië heeft 2 gezichten: het mooie verzorgde pittoreske toeristische centrum, en alles daarbuiten is compleet verwaarloosd, lelijk, vervuild en je voelt serieus de aanwezigheid van de maffia en de talloze ogen die je aanstaren als je in het niet-centrum rondloopt. Dit gold ook voor onze tocht naar Palermo. Het centrum is werkelijk “amazing”. Zo ook het operagebouw waar de laatste scène van The Godfather III is opgenomen!!!!!!! Hoe gelukkig kan ik zijn? Nou, aan dat geluk kwam snel een einde. Regen en storm, terug op de camping, overal kortsluiting, geen licht, geen werkend fornuis niets. En overal loslopende blaffende monsters van honden. Om het nog leuker te maken, kregen we via via het nieuws dat onze vlucht terug op maandagavond was geannuleerd dankzij het o zo heerlijke IJsland. (Eerst de bank, nu een wolk, wanneer bombarderen we dat nutteloze landje?) Zonder licht op de late avond was de enige mogelijkheid vroeg naar bed en zo vroeg mogelijk naar het vliegveld voor alternatieven. Maandagochtend, mijn reis begon om 7 uur. Van de 11 personen ging er maar ééntje met me mee. 8 uur: vliegveld Trapani. Volgens de laatste nieuwsberichten ging de wolk richting het noorden dus het Italiaanse vliegruim was weer klaar voor vertrek. Bologna niet dus. Wij proberen een andere vlucht te kopen naar een stad relatief in de buurt van Bologna. Roma, Pisa of Torino. Allemaal al helemaal vol. We hebben de dag ervoor een bus gezien van Palermo naar Roma gedurende 10 uur. Dus half 10: van het vliegveld naar centrum Trapani. 10 uur: bus Trapani naar Palermo centrum. Informatie zoekende, was die 10 uur durende busreis niet frequent, sowieso vol en duur. Wat nu? We kregen telefoontjes over mogelijkheden vanuit het vliegveld Palermo. Dat is een iets groter vliegveld met dus meer mogelijkheden en grotere vliegmaatschappijen. 13 uur bus naar het vliegveld van Palermo. Duurde 1 uur… Aangekomen op het vliegveld kregen we een nieuwe melding dat ook de grotere vliegmaatschappijen niet meer richting Bologna vlogen en alles naar Pisa inmiddels ook al geannuleerd was. Alles boven Roma was dicht. Toen hebben we 3 uur in de rij gestaan voor een ticket te boeken van Palermo naar Roma. Staat er nog 1 iemand voor ons, zegt mevrouw de receptioniste: “Ik neem een pauze, er komt geen vervangster”. BAM, BOTS!!!! NIKS DAARVAN. De hele menigte hield het niet meer. Toch hield het haar niet tegen om een pauze te houden… Gelukkig was het tweetal voor ons in de rij dat nog net aan de beurt was zo aardig om voor mij en mijn Belgische kompaan ook een vlucht te boeken. Meteen aan elkaar voorgesteld. Met het viertal gingen we naar de gate voor het vliegtuig. Ik, de Belg, een rechtendocent genaamd Francesco die alles weg heeft van dé typische Italiaan en daarnaast een wilde new-age vrouw van eind in de dertig die in geuren en kleuren vertelde over haar Erasmustijd in Duitsland ( ?!?! ) en haar vele reizen naar Nederland voor wiet en paddenstoelen. Vervolgens kwam ons vliegtuig aan, met adrenaline gierend door mijn lichaam om EINDELIJK dit eiland te verlaten sloten we aan in de rij. Vertraging…. En weten jullie waarom? OMDAT DE STEWARDESSEN HUN KOFFIE NOG NIET OP HADDEN!!! GEEN GRAP!!! Op Sicilië is er geen werkdruk ofzo? Een half uur later stegen we op. Eindelijk. We kwamen aan in Rome. Of ja, het vliegveld dan. Meteen zonder te betalen de trein in om van het vliegveld naar het centrum te gaan. We kwamen aan om 20.16, onze sneltrein naar Bologna ging om 20.15… Als die veredelde koffiemeisjes nou wat sneller slurpen zou ik op tijd in Bologna zijn !!! De volgende trein ging om 22.05. Ook nog op een ander treinstation. Maar we hadden genoeg tijd. We sloten aan in de rij voor kaartjes te kopen voor de trein. Hier de volgende IQ-loze receptioniste. Het was 5 minuten voor sluitingstijd dus HEEL asociaal en kortaf zei ze ons dat alles vol was en we morgenvroeg terug moesten komen. Dan maar naar een automaat. Er waren inderdaad geen zitplaatsen en geen staanplaatsen meer, maar we vonden wel: een slaapcabine. Dom wijf dat ons niet wilt helpen. Grom. Om 22:05 zaten we EINDELIJK in de laatste trein naar onze thuisplaats. Met natuurlijk wat vertraging onderweg was ik om 3:15 in Bologna. Met een glimlach van oor tot oor kuste ik de grond en liep ik het station uit naast alle slapende zwervers die naar pis rieken. Taxi in, taxi uit. Thuis.
In 21 uur en 200 euro + lichter: Trapani, Palermo, Roma, Bologna: te voet, met de auto, stadsbus, streekbus, vliegtuig, metro, nachtrein, taxi. Iets langer op Sicilië blijven lijkt geen straf nee, je vraagt je af, waarom al die moeite? Omdat ik de volgende dag in de trein moest zijn naar het vliegveld om naar Sardinië te gaan. Met mijn nieuw gevonde Italiaanse liefde. HUH WAT?! Ja, dat lees je goed. Als je meer over haar wilt weten hoor ik het wel. Wij dus gezellig samen in de trein op dinsdagavond krijg ik een telefoontje dat ook díe vlucht is geannuleerd… Die avond doodmoe terug in Bologna, met haar, ook geen straf ;). En zo gaat het leven verder, maar wat een avontuur. Ik wil diegenen met wie ik telefonisch contact heb gehad nog even heel erg bedanken voor het helpen met mijn terugreis.