Sciurd y las siestas

Met vlinders in mijn buik en met een grimas van oor tot oor stond ik gaten in de lucht te springen terwijl de buschauffeur het voertuig richting het vliegveld bracht. Terwijl ik afscheid nam van mijn vriendin die op hetzelfde tijdstip naar Spanje vloog, zag ik in mijn ooghoek een lange dunne lambal. Daar stond hij dan: Sjoerd! Dit neefje verbleef een week in mijn luxueuze bed & breakfast. Al kun je het eerder bed & lunch noemen aangezien wij elke ochtend hebben gemist omdat we zo van slapen houden. Met hem kun je maar een beperkt aantal dingen doen: uitslapen, lamballen, sporten, eten, uitgaan en weer eten. Ik heb mijn zus (zijn moeder dus) wat culturele verantwoordelijkheid beloofd, dus ook dat is gebeurd. “Kijk Sjoerd, dat is een kerk, en dat daar is een standbeeld”. Na enkele seconden stilte rommelen de magen alweer en het antwoord luidde dan ook als volgt: “Ehh… dat zie ik ook wel… Eten?”. Elke dag een stuk pizza en een Italiaans ijsje naar binnen gooien was ons ontbijt. Verder heeft hij gewoon mijn normale rooster gevolgd. Niet dat van de universiteit, maar dat van Erasmus. Hij paste goed in de groep waarmee ik op regelmatige basis uitga en voor wie ik kook. Sjoerd is prima gevallen in de groep en nog steeds praten ze over hem. Maar dan zonder zijn naam te noemen, want de combinatie ‘RD’ blijkt bijzonder moeilijk te zijn voor buitenlanders wanneer Sjoerd zich voorstelde. Enkele pseudo-braakgeluiden kwamen meer dan een keer eruit toen ze zijn naam probeerden te herhalen. Het geluk was niet met hem, want er was geen één dag volop zon tijdens zijn aanwezigheid en de temperatuur daalde al richting de 20. Toch weet ik zeker dat hij het naar zijn zin heeft gehad en ik ben blij dat hij langs is geweest. Ik ben trots op je.
Terwijl ik afscheid van hem nam, bleef hij nog 5 uur niets doen op het vliegveld. Waarom? Omdat ik op dezelfde dag van zijn vertrek naar Valencia, Spanje ging. Om mijn vriendin op te zoeken voor de laatste keer. Want ze verhuist nu naar het zuiden voor haar master, dus beschouw het maar als een interim-liefde. Maar het was wel fantastisch. Genoeg sentimenteel gedoe. Valencia. In het kort: 3 zonnige dagen met bijna-tropische temperaturen, veel groen, veel schoonheid, veel lekker eten en veel levendigheid. Echt een aanrader. In het niet-kort: Ik kwam aan op het vliegveld, en zocht mijn weg in matig Spaans naar de metro om in het centrum te komen. Dat kostte niet al te veel moeite en al snel vond ik ons hostel. Doodmoe van Sjoerd en van het reizen, rustige avond en plannen gemaakt voor de 2 dagen die volgen zouden. De dag erna hebben we fietsen gehuurd en 6 uur rond gefietst (Zó ontzettend langzaam. Maarja, een Italiaan is nog geen Nederlander…) en bij elk monument toeristische foto’s gemaakt. Bah. Ik háát opvallend toeristisch gedrag. Daarna wat uitrusten en met haar vriendinnen van vroeger (welke dachten dat ik een Italiaan was, doe ik toch iets goed :)) uit gaan eten. Tapas. Smullen!!! Wat een levendigheid in de stad. Het échte Spaanse uitgaan hebben we niet gedaan, want het is niet meer dan normaal dat de discotheken pas om 4 uur ’s nachts opengaan. De volgende en tevens al laatste dag zijn we naar “Ciudad de las Artes y las Ciencias de Valencia” gegaan. Google maar. Onvoorstelbaar. Wij zijn naar het gedeelte: Oceanogràfic geweest. Ik dag in het begin, waarom zou ik 20 euro betalen om een stel vissen te zien. Nou, eenmaal binnen aanschouwde ik zeepaarden, walrussen, dolfijnen, haaien, pinguïns en nog meer exotische, tropische en antarticaanse vissoorten.
Paella komt uit Valencia, dus ik moést het geprobeerd hebben. Gewoon een restaurant binnenstormen waar ze het verkopen en een beetje in het centrum, dat hoort voldoende te zijn. Helaaaaaaaaas. Het bleek een restaurant te zijn met een Italiaanse dienstploeg, die dan toevallig ook de lokale maaltijden klaarstoomt. Het zag er goed uit, maar de bekende geur en smaak van paella waren afwezig. Er was een overdreven hoeveelheid olie gebruikt waardoor de smaak van olijfolie overheerste. Zonde. De konijn was wel lekker. (Valenciaanse paella bevat kip, konijn, wat groenten en wat vis) Onze bediening was ook Italiaans, dus lekker op zijn Italiaans klagen, met als resultaat dat we gratis sterke Limoncello (ook Italiaans) kregen. Waarschijnlijk dachten ze daarmee ons alcohol te voeren en dat we daarmee niet al te boos weg zouden lopen. Dat is gelukt.
Voor een betere paella zal ik dus ooit een keer terug naar Valencia moeten gaan. Graag zelfs, wie wilt mee? De laatste avond afgesloten met enkele biertjes en wat nieuwe Spanjaarden leren kennen. Vroeg opstaan om naar het vliegveld te gaan en terug naar Bologna. Het voelt toch als thuis, Bologna. Oost west, thuis best. Zou je denken, maar niet als je van 27 graden en zon terug gaat naar 11 graden en regen. Maar dat overleef ik wel.
Ok, nog heel even sentimenteel doen dan. Het was tijd om afscheid te nemen voor de laatste keer van mijn interim-liefde. Maar zolang ik jullie heb overleef ik het wel. Want jullie weten goed wat de twee grootste filosofen ooit zeiden:

Hakuna Matata.